Περιγραφή

[…] Ο Πλούταρχος υπήρξε ένας από τους πιο πολυγράφους και πιο αξιόλογους συγγραφείς της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Χρονολογικά ανήκει στη λεγόμενη Ελληνορωμαϊκή περίοδο, όπως συμβατικά χαρακτηρίζουμε τις τρεις πρώτες μεταχριστιανικές εκατονταετίες. […] Έγραψε περισσότερα από διακόσια έργα· μας σώζονται τα τρία πέμπτα της συγγραφικής παραγωγής του, που μας δίνουν το πανόραμα των ποικίλων ενδιαφερόντων του. Αυτός ο μεγάλος όγκος έχει καταταγεί σε δύο μεγάλες ομάδες, τα βιογραφικά έργα και τα λεγόμενα ηθικά συγγράμματα. […] Οι βιογραφίες του Πλούταρχου δεν είναι ιστορικές συγγραφές, αλλά ηθικοφιλοσοφικές πραγματείες, μια προσπάθεια απεικόνισης του ήθους ονομαστών αντρών (καμιάς όμως γυναίκας). Ο χαιρώνειος συγγραφέας δηλώνει έντιμα ότι δε λειτουργεί ως ιστορικός· […] επιδιώκει να μας παρουσιάσει μια «πινακοθήκη χαρακτήρων» με κάποια εμφανή τάση να ενσωματώσει στα κείμενά του ανεκδοτολογικό υλικό, να κάνει κάποια άσκηση ύφους με ρητορικά σχήματα και να διαπαιδαγωγήσει με ηθοπλαστική πρόθεση όσους διαβάζουν τις βιογραφίες του. […] Στα λεγόμενα «Ηθικά» συγγράμματα του Πλούταρχου […] υπάρχει μια «θεματογραφική πολυφωνία». Περιλαμβάνει σ’ αυτά θέματα ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, αρχαιολογικά, θρησκευτικά, μεταφυσικά, φιλολογικά, μουσικά, ιατρικά, φυσικά, αστρονομικά κ.ά. […] Σε κάθε περίπτωση ο Πλούταρχος ενεργεί διδακτικά· παραβάλλει τον εαυτό του με γιατρό που φροντίζει ψυχικά νοσήματα και προσπαθεί να ξαναδώσει γαλήνη σε ταλαιπωρημένες ψυχές […]. (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)