Η υμνογραφία αποτελεί βασικό στοιχείο κάθε λατρείας, τόσο αρχαίας όσο και σύγχρονης, αφού το θρησκευτικό άσμα, όπως άλλωστε και κάθε είδους θρησκευτική τέχνη, σηματοδοτεί μια αλλαγή στη συμπεριφορά των ανθρώπων σε σχέση με την καθημερινότητά τους. […] Ο ύμνος αποτελεί μια μορφή λατρείας που στοχεύει άμεσα στην έλξη της εύνοιας του θεού και την εξασφάλιση της βοήθειάς του. Αντίθετα, η λογοτεχνία στοχεύει στην ψυχαγωγία ή τη διαφώτιση των ακροατών – θεατών. […] Οι αρχαιότεροι πολιτισμοί που γνωρίζουμε, αλλά και οι πιο πρωτόγονοι που επιβιώνουν ακόμη και σήμερα, διαθέτουν τα δικά τους άσματα προς τους θεούς. Αντίστοιχα δεν υπάρχει καμιά περίοδος του ελληνικού πολιτισμού που να μη διαθέτει λατρευτικά τραγούδια.
Στον τόμο περιέχονται “ύμνοι” και “προοίμια ύμνων”, που από την αρχαιότητα αποδίδονται στον Όμηρο, και το παρωδικό έπος “Βατραχομυομαχία”, που παρωδεί την ομηρική Ιλιάδα και αποδιδόταν, επίσης, στο μεγάλο επικό ποιητή. Περιέχει μια πολύ ενδιαφέρουσα εισαγωγή, που μας ενημερώνει για τα κύρια αίτια που προκάλεσαν την απώλεια πλήθους έργων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, και τρία επίμετρα. Στο πρώτο από αυτά ενσωματώνονται μεταφρασμένα δεκάξι “Ομήρου επιγράμματα”. Στο δεύτερο – που είναι μυθολογικό “επίμετρο” – δίνονται συνοπτικά, αλλά επαρκή, στοιχεία για τις υμνούμενες στους Ομηρικούς ύμνους θεότητες. Στο τρίτο δίνεται μεταφρασμένη, σχεδιασμένη και ερμηνευμένη η Βατραχομυομαχία, μια χαριτωμένη παρωδία – και η μόνη που μας έχει σωθεί από την αρχαϊκή λογοτεχνία της αρχαίας ελληνικής γραμματείας – του μεγάλου ομηρικού έπους. Ο “παρομηρικός” αυτός τόμος παραπέμπει στους δύο πρώτους τόμους της σειράς μας “Μεταφρασμένοι συγγραφείς της αρχαίας ελληνικής γραμματείας”, στην ομηρική Ιλιάδα και στην ομηρική Οδύσσεια.