ΠΛΑΤΩΝ: ΦΑΙΔΡΟΣ

Η πλατωνική θεωρία του προσωπικού έρωτα αναπτύσσεται στον «Φαίδρο». Εδώ, με άξονα την ανάλυση της έλξης προς το κάλλος των ανθρώπινων μορφών, ο Πλάτωνας διερευνά (με τη διαλογική -διαλεκτική του μέθοδο) τα ζητήματα της υφής του έρωτα, καθώς και της φύσης και της σύνθετης δυναμικής της ερωτικής σχέσης. Κατά την πορεία της συλλογιστικής τού φιλοσόφου προβάλλουν με συστηματικό τρόπο στοιχεία της σκέψης του, που ευνοούν την εξέταση των απόψεών του και ως προς τα ειδικά και κρίσιμα θέματα της ηδονής, της ετερότητας και της ανταπόκρισης στον έρωτα, του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς των δύο συντρόφων και της πρακτικής εξέλιξης του ερωτικού δεσμού. Για τον Πλάτωνα η ιδιαιτερότητα της έλξης που ασκεί η παρουσία μιας ανθρώπινης μορφής, συνίσταται στο ότι εξατομικεύει τη διάσταση του ωραίου, η οποία εκφράζει την προτίμηση του όντος που καταλαμβάνεται από τον έρωτα. Πρόκειται για έναν πόθο σωματικής αμεσότητας, αλλά μεταφυσικής προέλευσης, στο βαθμό που το ερωμένο πρόσωπο είναι ο φορέας της αντανάκλασης του ιδεατού κάλλους, από το οποίο γοητεύτηκε, ατενίζοντάς το, η ψυχή εκείνου που ερωτεύεται (του ερώντος), κατά τη μη ένσαρκη ζωή της. Ο πρώτος αυτός προσδιορισμός της ερωτικής συγκίνησης υποβάλλει τον προσανατολισμό της Πλατωνικής προβληματικής: Ο οντολογικός πυρήνας του ερωτικού φαινομένου θα πρέπει να αναζητηθεί σε ένα χώρο υπερβατικότητας όπου η ατομική ψυχή, αυτονομημένη από την υλικότητα του σώματος, έλκεται από τη θέα της ιδεατής ομορφιάς· έτσι εκδηλώνεται πρωτογενώς η ορμή προς το κάλλος.