Η ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΕΣ

Η συναγωγή των μελετών που περιλαμβάνονται στον ανά χείρας τόμο αποτελεί καρπό πολύχρονης αναστροφής του συγγραφέα με κείμενα μειζόνων νεοελλήνων ποιητών του 19ου και 20ου αιώνα (Κάλβος, Καβάφης, Σικελιανός, Εγγονόπουλος, Σεφέρης, Ελύτης). Κοινό γνώρισμα και βασικός άξονας της πλειονότητας των μελετημάτων αυτών είναι η ανίχνευση χωρίων από την αρχαία ελληνική λογοτεχνία στη νεότερη και νεωτερική ποίησή μας, όχι τόσο για να καταδειχθεί η άρρηκτη λογοτεχνική συνέχεια -αυτό αποτελεί έναν δευτερεύοντα και παραπληρωματικό στόχο- αλλά να εντοπισθούν οι διακειμενικές σχέσεις, οι εκλεκτικές συγγένειες και οι ιδιαίτερες προτιμήσεις που έχουν οι νεότεροι ποιητές μας στο διάλογό τους με την αρχαιότητα. Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και ένας μικρός αριθμός άλλων μελετών που εντοπίζουν τις σχέσεις της νεότερης ποίησής μας με την ευρωπαϊκή ποίηση (Eliot, Holderlin). Αν οι παραπάνω μελέτες επιδιώκουν τον εντοπισμό διακειμενικών σχέσεων, χωρίς να φιλοδοξούν να προσφέρουν μια εξειδικευμένη και σε βάθος ερμηνεία των ποιημάτων που εξετάζουν, άλλες εργασίες, όπως η αφιερωμένη στο ποίημα «Ανδρομέδα» του Σεφέρη ή το άρθρο για δύο «Ελεγεία της Οξώπετρας» του Ελύτη, επιχειρούν να δοκιμάσουν μια ανάγνωση ορισμένων ποιημάτων των δύο μεγάλων σύγχρονων ποιητών μας.