Ο ΝΙΤΣΕ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ

O Nietzsche, ως γνωστό, έδειξε ένα ζωηρό ενδιαφέρον για την ιστορική αρχή της Φιλοσοφίας, όπως αυτή έλαβε χώρα με τους Έλληνες. Όντας, ως προς την επαγγελματική του μόρφωση, κλασσικός φιλόλογος, ήταν -ήδη επαγγελματικά- στραμμένος προς την κατεύθυνση αυτή. Εξάλλου, τίποτε άλλο δε διήγειρε το έμφυτο φιλοσοφικό του ένστικτο. Η ελληνική φιλοσοφία κέντριζε το ενδιαφέρον του Nietzsche όχι μόνο στην αρχή της φιλοσοφικής του αναζήτησης, αλλά, διαρκώς καί αδιάκοπα, μέχρι την τελευταία του αναπνοή. Βεβαίως, περισσότερο έντονα, κατά τη διάρκεια της μαθητείας του στη φιλοσοφία. Οι Έλληνες ήταν για το Nietzsche μια τεράστια πρόκληση. Τραβούσαν την προσοχή του ως φιλοσόφου όχι λιγότερο απ’ ότι ως καλλιτέχνη, καί μάλιστα, ίσως, περισσότερο ως φιλοσόφου. Το δίχως άλλο, τον προσήλκυσε κυρίως η ζώσα δύναμη της σκέψης τους, και όχι τόσο το νεκρό γράμμα της θεωρίας τους. Ο Nietzsche εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για την ελληνική φιλοσοφία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: στα πλαίσια του ερωτήματος για την ουσία της φιλοσοφίας, και αφού προέκρινε τη συστηματική έναντι της ιστορικής προοπτικής, προσπάθησε, με τη βοήθεια της ελληνικής φιλοσοφίας, να αναλάβει και να προσαρμόσει παραγωγικά το φιλοσοφικό λόγο στους μεταβαλλόμενους όρους του σύγχρονου πολιτισμού