Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΖΕΙΤΕΝΛΙΚ

Η προϊστορία των δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης ταυτίζεται με τη μοναξιά της μεγάλης περιοχής που λεγόταν Ζέιτενλικ. Η μοναξιά αυτή διαταράσσεται στην αυγή του εικοστού αιώνα. Η πόλη απελευθερώνεται από τους Τούρκους, καταφθάνουνστην περιοχή οι πρόσφυγες του 1914, αμέσως μετά, το 1915, έρχονται τα συμμαχικά στρατεύματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ακολουθεί η πυρκαγιά του 1917 και οι πυροπαθείς. Η δυτική ύπαιθρος της Θεσσαλονίκης ξαφνικά γεμίζει κόσμο. Στήνονται οικισμοί οι οποίοι, παρά τον προσωρινό χαρακτήρα τους, δε θα ερημώσουν ποτέ. Το 1922 είναι κοντά και παγιώνει μία κατάσταση που άρχισε να διαμορφώνεται από το 1914. Στο βιβλίο τεκμηριώνεται το στήσιμοτου πρώτου προσφυγικού οικισμού δυτικά της Θεσσαλονίκης, του οικισμού Λεμπέτ που μετεξελίχθηκε στη σημερινή Σταυρούπολη. Ο τίτλος <<Η μοναξιά του Ζέιτενλικ>> είναι απόδοση μιας φράσης του L. Abastado που αναφέρεται στα τελευταία χρόνια ενός εκ των ηγουμένων των Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη, του I.B. Boieu