ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΝΑ ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΟΝ

ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΝΑ ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΟΝ – Φιλοσοφικό Βιβλίο

1. Δεν γεννιέται ποτέ κανένας σαν άνθρωπος αλλά αναπτύσσεται πάντα
μετά επάνω στο ενστικτώδες σώμα του γόνου. Με την παιδεία εμφυτεύονται
οι γνώσεις του πολιτισμού και έτσι μόνο επίκτητα δημιουργείται η ανθρώπινη
πνευματική υπόσταση. Δημιουργοί μας είναι οι άλλοι άνθρωποι γύρω μας,
ενώ η φύση δεν προσφέρει τίποτα πνευματικό. Είναι φανερό λοιπόν ότι οι
ανθρώπινες ενέργειες κατέχουν πνεύμα δημιουργίας! (σελ. 61)
2. Η λογική είναι κυρίαρχος της ζωής μας. Δημιούργησε την ανθρωπότητα
και τον πολιτισμό της. Όμως δεν υποτάσσεται αποκλειστικά στον άνθρωπο.
(σελ. 70)
3. Μέσα μας αναπτύσσεται διαρκώς μια τραγικότητα από τη σύγκρουση
μεταξύ των κρίσεών μας που «υπηρετούν» τους νόμους του πολιτισμού ενά-
ντια στα ζωώδη ένστικτα και τα συναισθήματα. Έτσι τα αντίθετα μεταξύ τους
πνεύματα του Κρέοντα και της Αντιγόνης που συνυπάρχουν μέσα μας συ-
ντηρούν μια αιώνια τραγική έριδα. (σελ. 92)
4. Αυταπατώμεθα αν νομίζουμε ότι υπάρχουμε σαν άνθρωποι. Κάποτε
ήμασταν αυτόνομες οντότητες! Τώρα γίναμε μαριονέτες-ζόμπι, καθώς λει-
τουργούμε με αθέλητη λογοκλοπή χρησιμοποιώντας ξένες σκέψεις, ξένες λέ-
ξεις και ξένες επιθυμίες. Μόνο η φωνή είναι δική μας. Αυτή η πραγματικότητα
αποκαλύπτεται σε δέκα μόνο σελίδες σε αυτό το φιλοσοφικό βιβλίο. (σελ. 98)
5. Δεν είμαστε «φύσει πολιτικά ζώα», όπως ισχυρίζεται ο Αριστοτέλης,
αλλά άγρια ζώα που με εικοσαετή εκπαίδευση και εξημέρωση αποκτάμε κοι-
νωνικότητα. Αυτή η τεχνητά δημιουργούμενη κοινωνικότητα μας δείχνει ότι
εκπαιδεύοντας ακόμη πιο τέλεια τους ανθρώπους θα μπορέσουμε στο μέλλον
να ιδρύσουμε επίγειες παραδείσιες πολιτείες.
6. Κάθε άνθρωπος διαθέτει τρία κέντρα που όλα παίρνουν αποφάσεις: 1.
το αρχέγονο κέντρο των ενστίκτων, 2. το κέντρο αποθηκευμένων γνώσεων
του πολιτισμού, 3. το κέντρο της υποβαθμισμένης πλέον λειτουργίας της λο-
γικής. (σελ. 109)
7. «Συμπαντικής φύσης» είναι τα βαθύτερα αίτια των πολιτικών συγκρού-
σεων μεταξύ αριστερών και δεξιών δυνάμεων όπως και η πάλη των τάξεων
που δονούν τις κοινωνίες. Εξυπηρετούν ανάγκες της ζωής αλλά οδηγούνται
ασυνείδητα από εξωανθρώπινης προέλευσης σκοπούς, των οποίων όμως η
ύπαρξη και η προέλευσή τους εντοπίζονται εδώ.(σελ. 88)

8. Το δαιμόνιο του Σωκράτη. Η Βίβλος αναφέρει το ενοχικό αίσθημα των
ανθρώπων ως αίτιο του «προπατορικού αμαρτήματος». Όντως υπάρχει ενοχή
στον καθένα μας, όμως η εξήγηση που έχει δοθεί ότι οφείλεται στην αμαρτωλή πράξη των Πρωτοπλάστων είναι μύθος.

Είναι μόνο υπενθύμιση για να μας απο- τρέπει από αντικοινωνικές πράξεις. Και η παρουσία του «αγαθού δαίμονα που
μιλούσε στον φιλόσοφο Σωκράτη» και τον απέτρεπε από αντικοινωνικές αποφάσεις ήταν η ίδια ως άνω αιτία των πα-                                   ανθρώπινων κρίσεων της λογικής που λειτουργεί αποτρεπτικά για παραβάσεις.(σελ. 169)
9. Αποκαλύπτεται αληθής η ύπαρξη του κακού αλλά ψευδής η θεώρησή του
ως υπερβατικής φύσης. Το κακό δεν εί- ναι παρά η έμφυτη φυσιολογική μέριμνα
που με άγρια σκληρότητα υπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου. (σελ. 198)
10. Στην αρχέγονη ζωή τη διοίκηση του εαυτού μας την ασκούσε μόνον η
σκληρή φυσική αγριότητα. Μετά την εμφάνιση της λογικής αναπτύχθηκε η
συνείδηση με τις τύψεις. Η λογική λοιπόν χτίζει τον θεϊκό ανθρωπισμό και
έτσι ξεχωρίζουμε από τα ζώα. (σελ. 185)